در این متن منتشر شده امیرحسین علمالهدی آمده است:
«به نام خدا
گویا پایانی بر این قانون بد تفکیک پروانه ویدیویی و سینمایی که دیگر تهوعآور شده است، نباید متصور باشیم!
بحثم روشن است، فیلمهای ویدیویی نمیتوانند در سینماهای عام (بجز سینماهای «هنر و تجربه») به نمایش درآیند و این فیلمها در رزومه حرفهایِ کارگردان و تهیهکننده قرار نمیگیرد (یعنی کارگردان یا تهیهکننده اگر یک فیلم یا بیشتر تولید با پروانه ساخت ویدیویی کرده باشد برای دریافت پروانه ساخت فیلم سینمایی بهعنوان کارگردان و تهیهکننده اول ارزیابی می گردد)!
با دریافت جایزه مهم بهترین فیلمبرداری جوایز سینمای آسیا توسط فیلم درخشان «دشت خاموش» در کنار سایر جوایز مهم بینالمللی،
باز این قانون متحجرانه تفکیک پروانه فیلمهای ویدیویی و سینمایی خود را به رخ کشید و بازهم به ما یادآوری کرد که فیلمهایی که توانستهاند جوایز مهم بینالمللی را از آن خود کنند در کشور خود نمیتوانند در رقابتهای ملی شرکت کنند!
جشنواره فیلم فجر و جشن سینمای ایران هردو از تحویل و حتی دیدن فیلمهای ویدیویی سرباز میزنند و گویا پایانی برای این قانون «بد» نیست!
لیست جوایز فیلمهای ویدیویی که توانستهاند جوایز مهم بینالمللی را از آن خود کنند کمتر از لیست فیلمهای سینمایی نیست و مگر جز «فیلم ساخته شده» میتوان اثر یک فیلمساز را به بهانه یک برگه کاغذ ( پروانه ساخت ویدیویی) ارزیابی نکرد!
امید دارم در دوران جدید تکیه یک فرد سینمایی بر سازمان سینمایی شاهد اهمیت به «فیلم» باشیم تا اهمیت دردناک به یک «برگه» کاغذ دولتی»
«امیرحسین علمالهدی»