مراسم بزرگداشت نخستین سالروز درگذشت کیومرث پوراحمد برگزار شد

به گزارش فوژان نیوز،مراسم بزرگداشت نخستین سالروز درگذشت کیومرث پوراحمد سینماگر برجسته‌ی ایرانی عصر روز چهارشنبه ۲۹ فروردین در سالن زنده‌یاد سیف‌الله داد خانه‌ی سینما و با استقبال سینماگران، اعضای اصناف خانه‌ی سینما و علاقمندان برگزار شد

در ابتدای این نشست مازیار فکری ارشاد نایب رئیس انجمن منتقدان و مجری مراسم، پیام جعفر گودرزی رییس این انجمن را قرائت کرد. در این پیام با اشاره به قتل داریوش مهرجویی و سال تلخ سینما ایران، از موفقیت کیومرث پور احمد در خلق جهان سینمایی خود که در خاطرات مانده قدردانی و از او به عنوان یکی از ایرانی‌ترین سینماگران یاد شد.
پس از پخش کلیپی راجع به پوراحمد، عباس یاری نویسنده و منتقد سینمایی، ضمن ابراز خوشحالی از این‌که همچنان چراغ خانه‌ی سینما روشن است، گفت: همچنان این کشتی در برابر طوفان های مختلف از خود مقاومت و ایستادگی نشان داده است. آرزو داشتم این مراسم در زمان حضور پوراحمد برگزار می‌شد، برای بهرام بیضایی دیگر فیلمساز ایرانی آرزوی سلامتی کرد.
یاری در ادامه گفت: ما در دوران هیس هستیم. در این دوران با بیان کوچک‌ترین مطلبی از طرف هنرمندان، گروه هایی در فضای مجازی وجود دارند که شروع به توهین می‌کنند. این رویکرد که عده ای در زمانی که یک فیلم و عوامل آن در سالن هستند فیلم را هو می‌کنند اصلا خوب نیست. پوراحمد به نوجوانان و قومیت ها خیلی توجه داشت.
صاحب امتیاز و مدیر مسئول ماهنامه‌ی فیلم امروز ادامه داد: پوراحمد دغدغه سینمای ایران را داشت. درباره کسی مطلب ناجور ننوشت، پشت کسی ناجور نمی‌گفت. هرگز برای فیلم‌های خودش نمی‌گفت که هوای ما را داشته باشید. برعکس تنها کسی بود که می‌گفت «من رو بچلونید» اما خودش اینکار را نمی‌کرد، در انتشار مطالبش سخت‌گیر بود و نمی‌خواست کلمه‌ای تغییر کند و اگر عکسی مورد پسندش نبود، گله می‌کرد.
سپس ابوالحسن داوودی از فیلمسازان هم‌نسل پوراحمد گفت: این مراسم نشان می‌دهد سینما هنوز زنده است و مثل جوی آبی است که هیچ وقت نمی ایستد. سینمای ایران از بزرگ‌ترین دست‌اندازها عبور کرده و در سخت ترین شرایط به پیش رفته است.
این کارگردان سینما با اشاره به این‌که آشنایی و رفاقت او و کیومرث پوراحمد به چهل سال پیش بر می گردد، بیان کرد: رفاقت ما از زمانی شروع شد که هر دو در عرصه‌ی سینمای کودک شروع به فعالیت کردیم. حس و حال آن زمان از درون فیلمسازها نشات می‌گرفت و این موضوع عامل نزدیکی من و کیومرث بود. در جشنواره‌‍‌ی پنجم کودک اصفهان فیلم «سفر جادویی» من و «شکار خاموش» کیومرث با هم در بخش مسابقه حضور داشتند و رفاقت اصلی ما در فضای صمیمی و جمع های باز جشنواره شکل گرفت. آن زمان کیومرث پوراحمد از فیلم من تعریف می‌کرد و من هم معتقدم فیلم «شکار خاموش» او مورد کم لطفی قرار گرفت. فضایی که او ترسیم کرده بود در صورتی که بسط پیدا می‌کرد منجر به شکل گیری یک ژانر ویژه از فیلم کودک متکی بر واقعیت ملی می‌شد.
وی افزود: با درگذشت پوراحمد برگ مهمی در تاریخ سینما ورق خورد. در دهه‌های اخیر، شرایط جدید و عجیبی ایجاد شد. دوران لاکپشتی که هم آهستگی دارد و هرکس در لاک خود است. امیدوارم دوران هیس را بگذرانیم؛ این امید لعنتی ما را ول نمی‌کند و امیدوارم سینمای ما به روزگار خوب خود برگردد و همه خیال راحت کار خود را انجام دهند. اینکه نام چند فیلم سفارشی را رونق سینمای ایران بگذارند جزو قسمت‌های تلخ سینما است.

داوودی با اشاره به این‌که یک سوال غم انگیز برایش به وجود آمده است، گفت: فیلم‌سازی که توانسته بود با حلاوت و شیرینی شخصیت‌های جذاب و ماندگاری چون مجید و بی‌بی را خلق کند، شخصیت‌هایی مطلقا ایرانی، چگونه باید به تلخی و زبان قاصر برسد؟ کیومرث پوراحمد دل کوچکی داشت البته گاه زبانش به شدت تند می‌شد، اما این زبان تند در لحظه بود.
وی در حالی که بعض در گلو داشت، بیان کرد: سال گذشته مریم (دختر کیومرث) با هواپیما به ایران می آمده تا خبر بچه دار شدنش را به پدر بدهد. شاید اگر پوراحمد دو روز دیگر مانده بود نیازی به این جلسه و بزرگداشت نبود و در بین ما حضور داشت.
در ادامه‌ی این نشست محسن امیریوسفی فیلمساز و رئیس انجمن کارگردانان با اشاره به این‌که سال عجیب و غریبی را پشت سر گذاشتیم که بهار آن با مرگ کیومرث شروع شد و اواسط پاییز با خبر قتل مهرجویی و همسر وی مواجه شدیم، عنوان کرد: وقتی نگاه می‌کنیم، می‌بینیم پوراحمد یک کودک درون جسور داشت و جسارت او از همه هم نسل ها بیشتر بود، این کودک جسور درون بود که او را زنده نگه می داشت و به او انرژی می‌داد.
امیریوسفی با مرور اولین خاطره اش با پوراحمد، گفت: زمان تولید فیلم «خواب تلخ» بود و در رابطه با انتخاب بازیگر نقش مرده شور با پوراحمد صحبت می‌کردم و برای او جالب بود که ایده فیلم و مرده شور را از قصه های مجید گرفته ام.
وی افزود: پوراحمد ایده ها و نگاه جدید داشت. او همواره تاکید داشت هنوز بازنشسته نشده ام. پوراحمد در سال های آخر مورد بی مهری قرار گرفت؛ او حساس بود و مثل اکثر سینماگران پوست کلفت نبود و آسیب ها به‌واسطه این حساسیت او به وجود آمد.

پس از پخش کلیپی درباره‌ی پوراحمد و در بخشی دیگر از برنامه، ابوالحسن داوودی گفت: «قصه های مجید» فقط قصه‌های اخلاقی و سرگرم کننده نیست و نگاهی جامعه شناختی از همه مسایل اجتماعی به ما می دهد؛ این سریال پوراحمد مبتنی بر فرهنگ زیسته و زندگی ایرانی بود و مهم‌ترین میراثی که از او به جا مانده همین است. این کارگردان در رابطه با تنوع ژانر آثار پوراحمد، مطرح کرد: کیومرث پور احمد در این زمینه از جهاتی شبیه مرحوم علی حاتمی بود. بخش عمده‌ای از ساختار فیلم‌های علی حاتمی از ذهن خودش می‌آمد اما چیزی که کیومرث عرضه می‌کرد از تجربه و تخیلش بود، ساختگی نبود و پایه فرهنگ زندگی تجربی ایرانی بود.
در ادامه‌ی این نشست مازیار فکری ارشاد خاطرنشان کرد: پوراحمد پرچمدار سینمای کودک بود؛ سینمایی که در دهه ۱۳۶۰ پور احمد سعی می‌کرد آن را از به حاشیه رفتن، دور نگه دارد. هرچند این سینما بعدها به سمت خوبی نرفت. پوراحمد فیلمساز شاخص و برجسته‌ای بود و قصه‌های او توانست برای نسل‌های مختلف جذاب و خاطرساز باشد. بارها گفته‌اند و خودش نیز ،گفته است که خیلی سخت می‌توانست فیلم بسازد حتی برای ساخت فیلم ، پیانوی خود را فروخته بود و در این مورد می‌توان او را با امیر نادری مقایسه کرد که در این راه سختی‌ها زیادی کشید و رنج برد.

امیر یوسفی نیز در همین رابطه گفت: پوراحمد غیر از «قصه های مجید» در گونه ها و ژانرهای دیگر نظیر پلیسی و عاشقانه کار کرد. پوراحمد از دوران دهه ۶۰ آمد و وقتی نیست انگار از آن نسل فیلمسازی یک ورق مهم خورده است.

در پایان مراسم عباس یاری با ذکر خاطره ای مبنی بر اینکه‌ پوراحمد در فیلم «گلدن تایم» به جای او بازی کرده است و پخش یک فایل صوتی از کیومرث پوراحمد صحبت های خود را به پایان برد. در انتها حضار به صورت ایستاده کیومرث پوراحمد را تشویق کردند و جلسه به پایان رسید.

سعید گلزار